#เวอร์จินดีวาล ฉาก NC chapter4 [KOOKMIN]

"อึก..ฮึกกก..คุณจองก...โอ้ยยย..!"

จองกุกไม่สนว่าจีมินจะร้องไห้ด้วยความเจ็บปวด โดนตบจนหน้าช้ำเลือดกลบปากแค่ไหน เขาเหวี่ยงร่างเล็กลงไปนอนบนฟูกเก่าๆโดยที่ตัวเขาตามไปคร่อมทับ 

"ฮึก..ฮือออคุณจองกุก จะทำอะไร..ฮึกก..ไม่เอา!"

น้ำตาที่ไหลลงอาบสองแก้มไม่ได้มีค่าในสายตาจองกุก ในหัวของเขาตอนนี้ ดีวาลก็เป็นแค่ร่างสุดแสนบัดซบเท่านั้น เขาจับรวบข้อมือเล็กที่ปัดป่ายขัดขืนเขาตามสัญชาตญาณ หากแต่แรงของดีวาลในยามที่กลัวจนตัวสั่นนั้นมีมากกว่าที่คิด

"ฮึกกก..ผมกลัวแล้ว..คุณจองกุก ฮืออได้โปรด.."

จีมินดิ้นรนสุดชีวิต เขาเผลอตบตีคนตัวสูงที่อยู่เหนือร่างไปเสียหลายหน ดิ้นพล่านสุดแรง ทั้งถดกายหนี ทั้งพยายามเตะถีบ แต่จองกุกกลับไม่สะสะท้านเอาเสียเลย

"อยู่นิ่งๆ!!"

ตุ่บ!

ร่างบางกระตุกหนึ่งครั้ง ก่อนที่จะนอนแน่นิ่งหายใจรวยรินพร้อมกับใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตา จองกุกซัดหมัดหนักเข้าที่หน้าท้องบางของเขา คนตัวเล็กจุกจนตัวแทบงอ หากแต่ถูกร่างสูงที่อยู่เหนือกว่า รวบข้อมือเล็กไปพันธนาการกับโซ่เหล็กเส้นเก่าๆที่ติดกับหัวเตียง

"ฮืออออ..อึก..ฮึก..ฮือออออ..."

จีมินทำได้แต่ปล่อยให้น้ำตานองหน้า เรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีถูกสูบหายไปปลิดทิ้ง 

จองกุกกวาดสายตามองร่างของคนที่คล้ายกับเวอร์จินไปเสียทุกระเบียดนิ้ว เอวคอดบางราวกับอิสตรี ใบหน้ายามร้องไห้กลับดูน่าย่ำยีจนผิดตา

หากเด็กคนนี้มีผิวสวยเฉกเช่นเวอร์จินละ?

แคว่กกกกก!

ความอยากรู้อยากเห็นของจอนจองกุกมันกลบความรังเกียจในตัวดีวาลไปเสียหมด เขาฉีกเสื้อผ้าเนื้อดีที่อีกฝ่ายสวมออก เพื่อยลในสิ่งที่เขาอยากเห็น..

และเป็นไปตามคาด..

ผิวขาวน้ำผึ้ง..เนียนน่าสัมผัส..ยอดอกเล็กที่เป็นสีชมพูอ่อนๆนั่น กระตุ้นให้เขาเผลอลอบลิ้นเลียนิมฝีปากตัวเอง..

อารมณ์ดิบที่มีตั้งแต่ก่อนจะเข้าไปในห้องของเวอร์จิน กลับพุ่งพราดขึ้นมาอีกครั้งเพราะร่างกายของดีวาล..ถ้าหากเป็นร่างกายของเวอร์จินจะสักเท่าไหร่เชียว 

"จะถามเป็นครั้งสุดท้าย..ไปทำอะไรที่ห้องของเวอร์จิน!!!?"

คนถูกถามตัวสั่นสะท้านไปหมด..ในหัวนึกคำตอบแทบไม่ออก หากตอบความจริง จอนจองกุกจะยอมปล่อยเขาไปมั้ย..ลำพังแล้วเคยมีใครเชื่อในคำพูดของเขาบ้างรึเปล่า..

"นับ1.." จองกุกไม่ทิ้งช่วง เขากดดันร่างเล็กตรงหน้าด้วยการนับเลขขู่.. มือหนาเข้าไปคว้าแส้เส้นสีดำขลับใต้เตียงออกมาถือไว้

"ผ..ผม..ผมก็แค่เข้าไปเล่นกับเวอร์จิน..เท่านั้นเองครับคุณจองกุก..ฮึก..ไม่มีอะไรมากกว่านั้...อ๊าาาาาา!!"

เพี๊ยะ!

ข้อมือเล็กกระตุกทันที หลังจากที่พูดความจริง แต่มันกลายเป็นการแก้ตัวน้ำขุ่นๆสำหรับจอนจองกุก  คนตัวโตฟาดแส้ลงมาถูกลำตัวขาวจนขึ้นรอย

"ฮึก..ฮือออ..คุณจองกุก..ฮือออ..."

"นานเท่าไหร่?..ไปเล่นกันมานานเท่าไหร่แล้ว!!?"

"ห...ห้า..ห้าวันครับ.."

คำตอบของดีวาลทำเอาความรู้สึกของจองกุกลุกเป็นไฟ นี่เล่นด้วยกันมาเกือบหนึ่งอาทิตย์แล้วหรอ!? ทำไมเขาถึงจับเรื่องแบบนี้ไม่ได้กัน!?

เพี๊ยะ!เพี๊ยะ!เพี๊ยะ!เพี๊ยะ!

"อ๊ะ..อ๊าาา..ฮึก..ฮืออออ..คุณจองกุก!!!อ๊าาา"

โทสะที่สุมกันมากขึ้นทำให้จองกุกโถมฟาดแส้ใส่ดีวาล จนร่างกายบอบบางบิดเร้าอย่างทรมาน

เห็นหน้าของปาร์คจีมินคนนี้ 

ทำให้เขาโกรธ ยิ่งเห็นก็ยิ่งโกรธ

โกรธที่เขาต้องมาเชื่อคำพูดของไอ้ยุนกินั่น

โกรธที่คำพูดของมินยุนกิมันดันเป็นจริง

โกรธที่อ้อมกอดของเวอร์จินที่ใครๆก็อยากได้

ดันเป็นของไอ้ตัวสกปรกนี่!

โกรธ..โกรธ...โกรธ!!

"อ๊าาาาาาาาา..!!!"

จีมินหวีดร้องลั่น เป็นจังหวะเดียวกับที่จองกุกยั้งมือจากแส้เส้นหนา..

ร่างกายบอบบางเต็มไปด้วยรอยแส้ บางจุดถึงกับผิวแตกและมีเลือดปริออกมา จีมินก้มมองสารรูปตัวเองด้วยความเจ็บปวด.. ไม่มี..ไม่มีใครมาช่วยเขาได้.. พอนึกก็พลันน้ำตาร่วงผลอย..

"ผมขอโทษ..ฮึก.."

ดวงตาที่ฉ่ำไปด้วยมวลน้ำตาจ้องมองอีกฝ่ายที่กำลังปลดกระดุมเสื้อพร้อมกับตวัดนัยน์ตาคมมาที่เขา..

จอนจองกุกยกยิ้ม..

"ฉันจะสอนให้แกรู้เอง..ว่าไอ้โสโครกแบบแก ไม่มีค่าพอจะตีตัวเสมอเวอร์จิน!!!"

ว่าแล้วร่างที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อกำยำก็โถมตัวเข้ามาหาคนที่ถูกมัดติดหัวเตียงทันที กางเกงตัวบางที่จีมินสวมอยู่ถูกฉีกทึ้งอย่างไม่ใยดี จนท่อนล่างเปลือยเปล่า..

จองกุกจ้องมองความสวยของดีวาลที่เขาเป็นคนแรกที่ได้เห็น..แม้ไอ้จองโฮซอกจะใกล้กับดีวาลมากสักเท่าไหร่ก็ไม่เคยได้ยลสิ่งที่สวยงามแบบนี้

"อย่าทำอะไรผมเลยคุณจองกุก..ฮืออออ ปล่อยผมมมม!!!"

จากที่กลัวจนแทบไม่กล้าสู้..กลับกลายเป็นเรียกร้องหาอิสระเป็นตาย..ดีวาลที่เป็นตัวแทนความบาป จะไม่รู้จักเซ็กส์ของมนุษย์ได้อย่างไร?

"ฮื่ออออไม่เอาาาา!!!"

คนตัวเล็กกระตุกโซ่โดยไม่เกรงตัวว่านั่นจะทำให้แขนของตนเจ็บ..จองกุกไม่ได้สนใจเสียงหวีดร้อง เขาถือโอกาสกอบกุมส่วนนั้นของจีมิน ออกแรงบีบขยี้เล่นอย่างสนุกมือ "อึก..อื้อ!เจ็บ! ไม่เอา..ฮือออไม่เอา..!!อ๊าาา..!!"

ร่างกายบิดเร้า จีมินพยายามชันเข่าปกปิดจุดเร้นลับแต่กลับถูกคนตัวโตกว่านั่งทับขาทั้งสองข้างจนไร้หนทางขัดขืน..

"เจ็บหรอ หึ..เจ็บรึไง?"

จองกุกมองเข้าไปในแววตาของจีมิน พร้อมกับบีบส่วนนั้นแน่น จนหนังหุ้มปลายเปิดออก..เขากดนิ้วหัวแม่มีถูวนตรงปลายปลุกให้แก่นกายเล็กตื่นขึ้นมา

"อ๊าาา..ฮ่าาห์..ฮึก..อือออ..คุณจองก.."

จีมินรู้สึกวนๆท้องอย่างทรมาน ไม่นานนักแท่งเอ็นเล็กก็ตื่นขึ้นมาจนรู้สึกเหนียมอาย..

จองกุกไม่รอช้า รีบชักปรนเปรอคนตัวเล็กทันที

"ฮ๊าาาาห์..อาา..ไม่นะ..อื้ออออ.."

เพราะไม่เคยเจออะไรแบบนี้มาก่อน ความรู้สึกอึดอัดปนซาบซ่านจึงเข้าเล่นงาน จีมินครางออกมาไม่เป็นศัพท์ พอยิ่งปฏิเสธ จองกุกก็ยิ่งทำให้รู้สึกทรมานมากขึ้น..

แผละ..

ไม่นานนักน้ำรักสีขาวขุ่นก็เลอะเต็มฝ่ามือหนา..จองกุกกระตุกยิ้มร้ายก่อนจะ ยัดฝ่ามือที่เปื้อนด้วยน้ำคาวเข้าปากอีกฝ่าย

"อุ๊กกกก..อื้ออออ..ออ..!!"

"เลีย! ให้หมด! เดี๋ยวนี้!!"

รสชาติประหลาดไหลลงมาจนจีมินอยากจะสำรอก ความคาวฝืดคอนั่นทำให้รู้สึกฝาดไปหมด คนตัวเล็กพยายามกระอักกระอวนละเล็งกลืนมันเข้าไป แต่ไม่ทันไร..

"อ๊าาาาาาาาาาาาาส!!!!!"

วัตถุประหลาดก็ถูกดันเข้ามาทางช่องทางหลังโดยไม่ทันตั้งตัว!

จีมินปรือตามองวัตถุนั้นที่ไม่ได้ใหญ่อะไรมาก แต่สร้างความเจ็บปวด เพราะมันเป็นช่องทางที่ไม่เคยมีใครรุกล้ำมาก่อน

"ทำไม? ชอบใช่มั้ย?"

"ฮึก..ฮืออออคุณจองกุก..ผมเจ็บ..ฮือออผมเจ็บ.."

จองกุกขยับแท่งเทียนไขนั่นเข้าออกช่องทางหลังโดนไม่สนว่าคนตรงหน้าจะกัดปากกลั้นความเจ็บจนเลือดปริเท่าไร เขากดดันปลายแหลมของเทียนเข้าแตะจุดกระสันภายในหลายครั้งจนดีวาลแทบจะเป็นบ้า

"อั่ก.."

จู่ๆแท่งเทียนก็ถูกกระชากออกมาจนร่างเล็กสะดุ้ง ยังไม่ชินกับการถูกสอดใส่เท่าไหร่นักก็ต้องหวีดร้องลั่นอีกรอบ เมื่อคราวนี้จองกุกดันแท่งเอ็นร้อนที่มีขนาดใหญ่กว่าแท่งเทียนเข้ามาโดยไม่ให้สัญญาณ

"อ๊าาาาาาาาาาอ๊าาาาฮะห์อ๊าาาาาาาา!!คุณจองกุกกกกกก!!!อ๊าาาาาาาาาา"

ร่างบางดีดดิ้นพร้อมกับหวีดร้องลั่น สะโพกมนถูกอีกฝ่ายจับไว้แน่น พร้อมกับดันตัวตนของเขาเข้ามา ช่องทางที่แสนคับแคบค่อยๆฉีกออกจนเลือดไหล แต่ก็ไม่ได้ทำให้จองกุกหยุด

"ฮาาห์..แม่งเอ๊ย.."

จองกุกสบถออกมาเพราะความคับแน่นของมัน แต่ก็ดันมันเข้ามาจนสุด..เสียงหอบหายใจของเขาปนกับเสียงสะอื้นไห้ของจีมิน ร่างเล็กที่เกร็งจนขาสั่นทำให้จองกุกต้องฟาดมือเข้าที่แก้มก้นเพื่อให้หยุดเกร็ง..

"เจ็บ..ฮือออ..เจ็บ..ไม่เอาแล้ว...อ๊าาาาาาาาา!!!"

จองกุกเริ่มขยับท่อนล่างของเขา โดยไม่รีรอให้คนใต้ร่างชินกับแท่งเอ็นของเขาเลยแม้แต่นิด..

ทรมานเข้าไป..ทรมานเข้าไป..

แล้วอย่าตีตนเสมอตัวกับเวอร์จินอีก!!!

จากที่ขยับเร็วอยู่แล้วก็กลายเป็นกระแทกเน้นจุดแรงขึ้น..ดีวาลกระตุกโซ่ที่พันธนาการไว้แทบคลั่ง ทั้งเจ็บ ทั้งเสียวซ่าน..ทั้งอึดอัด ทั้งทรมาน..

ความรู้สึกผสมปนเปกันอย่างเจ็บปวด พลันให้นึกถึงคนที่คอยอยู่ข้างๆมาตลอด และไม่เคยทำเรื่องรุนแรงเช่นนี้..

"ฮือออไม่เอา...ม..ไม่เอาแล้ว..อ๊ะ..อ๊าาาส์...."

"พี่โฮซอก..ช..ช่วยด้ว..ย..."

ร่างหนาชะงักไปกับเสียงครางของคนใต้ร่าง..ทั้งๆที่เขาเป็นคนเสียบอยู่คาร่างยังอุตส่าห์ครางชื่อไอ้คนเวรๆอย่างจองโฮซอกมาอีกหรอ!?

พรึ่บ!

เขาพลิกร่างเล็กให้อยู่ในท่าคลานเข่า ก่อนจะกระแทกเต็มแรงด้วยโทสะ ใช้มือหนาฟ่อนเฟ้นแก้มก้นนิ่มนั่นอย่างไม่ปราณี ก่อนจะหยิบแส้เส้นเดิมขึ้นมาโถมฟาด

"อ๊าาาาาาาาา!!!จ..เจ็บ..ค..คุณจองกุก..เบา..ฮือออเบาาาา!!!!"

"อ่าาาาห์..ดีวาล.."

ช่องทางแคบที่เริ่มชินกับสัมผัสของเขา ดันขมิบตอดรัดจนจองกุกก็เผลอครางออกมา..เขากดกระแทกหนักขึ้น และกระทำการรุนแรงกับร่างกายของดีวาลมากขึ้น ดีวาลดิ้นพล่านรู้สึกอึดอัดราวกับตัวจะแตก ในหัวของเขา มีแต่ใบหน้าของจองโฮซอก..

คนที่ดีกับเขามาตลอดทั้งชีวิต..

ความเจ็บปวดมันสุมรวมกันมากขึ้น ความน้อยเนื้อต่ำใจในสถานภาพของตน ความทรมานกับอิสรภาพที่ไม่เคยได้รับ ได้รับแต่เศษซาก ได้รับแต่ความทารุณและโหดร้าย..

คนที่ปกป้องเขาได้ กลับหายไปโดยไม่รู้วันกลับ

ทำไมพระเจ้าถึงกลั่นแกล้งเงื่อนไขของท่านเช่นนี้?

เจ็บปวด..

ทรมาน..

โกรธ..

เกลียด..

เคียดแค้น..

ริษยา..

มันรวมกันจนแทบจะปะทุ..

ทำไม..ทำไมต้องเป็นเขา...

ทำไมต้องเป็นเขา!!

ดวงตาสีนิลที่หม่นหมองกลับแปรเปลี่ยนเป็นดวงตาสีเพลิงกัมปนาทอีกครา.. แผ่นหลังเนียนที่เต็มไปด้วยรอยแผลกลับมีบางอย่างโผล่งอกออกมา จนจองกุกตกใจ..

"ฮาาาห์..กร๊าซซซซซซซซซซซ..!!!"

เสียงคำรามของปีศาจดังก้อง..ปีกสีรัติกาลกางออกในรัศมีกว้าง ข้อมือเล็กกระตุกโซ่อย่างบ้าคลั่งพร้อมที่จะหลุดออกไป 

จองกุกมองภาพตรงหน้าด้วยสีหน้าตื่นตระหนกแต่ก็ต้องกลับมายกยิ้มอีกครั้ง..

ใช่..ปีกดีวาล..มันเป็นอย่างที่ไอ้มินยุนกิพูด..

"หึ..คำรามแบบนั้นแหละ.."

จองกุกโน้มตัวเข้าโอบรัดเอวคอด มือซ้ายจิกกลุ่มผมสีอ่อนนั่นพร้อมกับกระซิบน้ำเสียงแหบพร่าแนบกับใบหู เขาขยับตัวกระแทกส่วนนั้นอย่างแรงอีกครั้งโดยไม่สนว่านี่จะเป็นร่างปีศาจซึ่งเป็นไปตามคาด ดีวาลคำรามออกมาอย่างเจ็บปวด

"หึหึหึ..ฮ่าๆๆๆๆๆๆ.."

จองกุกหัวเราะออกมาราวกับได้รับชัยชนะ เขากระตุกร่างกระแทกเน้นไปสองสามทีก่อนจะปล่อยน้ำสีขาวขุ่นฉีดเข้าไปทั่วโพรงร้อนของดีวาล

"กรรร...กรรร..กริ๊ซซซซซซซซซซซซ!!!"

จีมินในคราบปีศาจกรีดร้องออกมาอย่างบ้าคลั่งเมื่อจองกุกสวมสร้อยไม้กางเขนประจำตระกูลให้ เขาร้องทุนรนทุรายอย่างเจ็บปวด แววตาของปีศาจสั่นคลอน ก่อนที่เพลิงกัมปนาทในดวงตาจะหายไปพร้อมกับปีกสีรัติกาล 

กลายเป็นปาร์คจีมินดีวาลที่นอนแน่นิ่งในสภาพเปลือยเปล่า..

จองกุกที่จัดการตัวเองเรียบร้อยยืนมองร่างที่นอนแน่นิ่งสลบไสลด้วยแววตาของผู้ชนะ..

คนที่ปลุกเร้าราคะในตัวดีวาลคือเขา!

เขาจ้องร่างแน่นิ่งอรชรนั่นก่อนที่ความคิดอะไรบางอย่างจะแล่นเข้ามาในหัวให้หัวเราะเยาะ..

"หึ..เข้าใจแล้ว..ไอ้มินยุนกิ..หึหึ.."

จอนจองกุกเข้าใจหมดทุกอย่างแล้ว!

นี่นะหรือ..เหตุผลของมินยุนกิ..

"หึ..ฉันชนะแกแล้ว..ไอ้หน้าโง่.."

-SKYGDRGN-

ปล.ตอนหน้าสนุกแน่ๆค่ะ.. ไปสาดเม้นในเด็กดีเท่าที่ใจอยากอ่านโน๊ะ