#เมื่อควีนวูล์ฟเป็นจีม ฉาก NC chapter13 [KOOKMIN]

"ห้ะ..ด..เดี๋ยว!!"

ยังไม่ทันที่จะซักถามอะไรออกมา ร่างสูงก็ช้อนตัวองค์ราชินีขึ้นในท่าอุ้มเจ้าสาว จนปาร์คจีมินตกใจโวยวายลั่น "ว..วางฉันลง!!"

สองมือเล็กกระหน่ำทุบเข้าที่แผงอกแกร่งภายใต้เสื้อคลุมหนังสีดำสนิท แต่เขาไม่ได้สะทกสะท้านแต่อย่างใด

พรึ่บ..

จองกุกวางองค์ราชินีลงบนเก้าอี้ยาวที่ขนาดกว้างพอจะนอนได้ พร้อมกับโน้มตัวมาคร่อมเหนือร่างกายหอมหวน ที่เขาแทบจะกลั้นความอดทนฝืนใจไม่ให้ฝังเขี้ยวลงผิวกายนิ่มแทบไม่ไหวแล้ว

"จอนจองกุก..!! ปล่อยฉันนะ!!!"

จีมินโวยวายและพยายามดิ้นพล่าน เมื่อฝ่ามือที่ใหญ่กว่าของตน รวบข้อแขนเล็กทีเดียวสองข้าง กดมันราบเหนือศีรษะ เพราะด้วยสรีระร่างกายที่ต่างกัน ทำให้จีมินแทบจะต่อสู้ขืนแรงอีกฝ่ายไม่ได้

และรวมไปถึง..ม่านพลังที่จอนกุกกางนั่น..มันทำให้แรงพยศของเขาหายไป

"นิ่งๆสิครับ..แล้วผมจะทำเบาๆ"

ร่างสูงกระตุกยิ้ม..มือหนาอีกข้างที่ว่างค่อยๆปลดผ้าคลุมสีขาวสะอาดขององค์ราชินีออก และเปลื้องผ้าที่ห่อร่างบอบบางออกทีละชิ้น 

ทำให้ได้กลิ่นหอมคล้ายกับดอกลิลลี่ในยามต้องลม ที่ถูกซ่อนไว้ใต้เสื้อผ้าค่อยๆเด่นชัดขึ้นเรื่อยๆ

"ฮึกก..จะทำอะไร ไม่เอา..ฮื่อ..ไม่เอา!"

ภาพซ้ำของพฤติกรรมหยาบคายของคิมแทฮยองในวันนั้นแล่นขึ้นมาในหัวจนกลัวไปหมด ข้อมือเล็กสั่นพร่าด้วยความหวาดกลัว ทั้งพยามดิ้นก็แล้วอะไรก็แล้ว แต่ก็เหมือนเรี่ยวแรงถูกสูบหายไปหมด 

อันตราย..

จอนจองกุก..อันตรายกว่าแวมไพร์เสียอีก!

"นิ่งๆสิ!"

จองกุกตวาดใส่องค์ชินีที่พยายามขยับขัดขืนต่อต้านเวทย์ของเขา เจ้าของใบหน้าหล่อพึมพำเวทย์เบาๆ ก่อนที่มือหนาจะเลื่อนออกมาจากข้อมือบางอย่างสบายใจ

"อึ่ก! น..นี่อะไรเนี่ย!"

จีมินเงยหน้าขึ้นไปมองข้อมือของตนเหนือศีรษะ ที่ตอนนี้ถูกพันธนาการด้วยพลังเวทย์ของจองกุก!

"เอ้า..ดิ้นสิ..ยิ่งดิ้นยิ่งแน่นนะจะบอกให้.."

จองกุกยิ้มเยาะอย่างร้ายกาจ ทำเอาจีมินน้ำตาคลอ แล้วก็เป็นอย่างที่จองกุกว่า มันรัดแน่นขึ้น!

"ไม่นะ! เอาออกไปเถอะ!!ฮึก..ปล่อยฉัน! ฉันยอมยกตำแหน่ง...อื้อ!!!!" จีมินยังไม่พูดทันจบประโยค ริมฝีปากหนาของคนเหนือร่างก็เข้าจู่โจมทันที 

กลิ่นหอมขององค์ราชินี มันทำให้จอนจองกุกระหาย เขาขบดูดดูนริมฝีปากอิ่มนั่นอย่างไม่ปราณี มือหนาบีบคางให้คนใต้ร่างเปิดปากออกเล็กน้อย ก่อนที่เขาจะแทรกลิ้นร้อนเข้าไปตวัดควานหาความหวานในโพรงปาก

“อึกอื้ออ!!” ปาร์คจีมินที่เริ่มขาดอากาศหายใจร้องท้วงขึ้นมา พร้อมกับส่ายหน้าหนีสัมผัสที่รุนแรงนั้น จนจองกุกยอมผละออกโดยง่าย

ร่างสูงมองใบหน้าของจีมินที่เปรอะไปด้วยน้ำตา แต่หาได้ปลุกความรู้สึกสงสารในตัวเขาไม่ เพราะใบหน้าของราชินีตอนนี้น่ะ...มันสวยจนน่าขยี้ให้แหลกเป็นชิ้นๆเสียด้วยซ้ำ

“อย่าร้องเลยองค์ราชินี..หึ..” จองกุกโน้มใบหน้าคมลงมาประชิดใบหน้าสวยอีกครั้ง กดจูบที่พวงแก้มใสเชิงหลอกปลอบใจ ลอบชวดชิมความหวานจากน้ำตาที่เปรอะพวงแก้ม

“ผมบอกแล้ว..ว่าจะทำเบาๆ”

“ม..ไม่!!”

จีมินตกใจสุดขีดเมื่อจอนจองกุกดึงชายผ้าที่ปรกคลุมส่วนนั้นไว้ออก สองขาอวบหนีบเข้าหากันอย่างเหนียมอาย

ไม่เคย.. เขาไม่เคยเปิดเผยร่างกายตนเองต่อหน้าคนแปลกหน้าแบบนี้มาก่อน..
ยิ่งเห็นแบบนั้น น้ำตาก็ยิ่งร่วงผล็อยออกมามากกว่าเดิม

จองกุกช้อนขาอวบให้พับขึ้นเพื่อให้เห็นช่องทางสีสวย เขาลอบกลืนน้ำลายอย่างอดใจไม่ได้

เขาเป็นคนแรก! คนแรกที่จะได้ครอบครองร่างกายขององค์ราชินี!!!

“อึก อ๊าาา..! อย่านะ! ด..ได้ โปรด!”

จีมินหวีดร้องเมื่อร่างสูงก้มใบหน้าลงมาตรงช่องทางสวาท เขาโลมเลียตวัดปลายลิ้นเกลี่ยปากโพรงจนแฉะเยิ้ม ความหอมขององค์ราชินี มันมีอยู่ทุกๆส่วนของร่างกาย และมันกำลังเป็นของเขา!

“จ..จองกุก...ฮ๊ะห์ อื้อ....ไม่นะ....อ๊าาา..”

สองมือเล็กจิกเข้าหากันแน่น เมื่อจองกุกกดแทรกลิ้นของเขาเข้าไปในช่องทางร้นระอุนั้น ความเสียวซ่านและความไร้เดียงสาในด้านเซ็กส์ขององค์ราชินี ทำให้ร่างกายกระตุ้นน้ำเมือกแฉะเยิ้มออกมา จองกุกที่กำลังชวดชิมความหวานกระตุกยิ้มทันที ที่รู้ว่าราชินีกำลังเผลอมีอารมณ์ร่วม

เขาผละใบหน้าหล่อออกมาจ้องมองสีหน้าของปาร์คจีมินที่ตอนนี้ดูสับสน ก่อนจะเลื่อนสายตามามองแก่นกายเล็กที่สั่นระริกและดูเหมือนว่าจะแข็งขื่นขึ้นมาเสียแล้ว

มือหนาป้ายน้ำเมือกที่เลอะช่องทางหลังออกมาช้าๆ พร้อมเหยียดยิ้ม

“ดูเหมือนว่า..เกมของเรามันจะเริ่มแล้วละครับ องค์ราชินี”

“ฮึก...ไม่เอา..อย่านะ อุ๊ก!”

จองกุกกดฝ่ามือที่เปรอะด้วยน้ำเมือกสีใส ปิดทาบลงบนริมฝีปากขององค์ราชินี ยัดนิ้วกลางและนิ้งนางเข้าไปในโพรงปาก ตวัดนิ้วเล่นกับลิ้นร้อนขององค์ราชินีอย่างสนุกมือ

“อื้ออออ! อ่อก...อื้มมมมมม....”

ใบหน้าหล่อก้มลงตวัดลิ้นชวดชิมความหวานจากยอดติ่งไตสีสวยราวกับเม็ดทับทิม ขับดูดจนขึ้นสี ไม่หนำซ้ำยังขบสร้างรอยสวาทตามเนินอกเนียนอย่างถือวิสาสะ

จะให้ทำไงได้เล่า..

ก็ราชินีเป็นของเขาไปเสียแล้ว

“ฮ้ะห์...พ..พอ...แล้ว...พอแล้ว...ฮือออ..ฉันยอมยกตำแหน่งให้นายก็ได้..ปล่อยฉันไปเถอะ..ได้โปรด” ทันทีที่ปากของตนเป็นอิสระ ปาร์คจีมินก็เว้าวอนขอความเห็นใจจากคนตรงหน้า โดยเอาตำแหน่งเข้าแลก

หากจอนจองกุกต้องการแค่ตำแหน่งราชา เขาก็จะยกให้...ขอแค่เพียงแต่รักษาร่างกายนี้ไว้ก็พอ

แต่ดูเหมือนว่า ร่างสูงจะไม่ได่ต้องการแค่ตำแหน่งอย่างเดียว...นัยน์ตาคมมองใบหน้าสวยด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง แต่มันเต็มไปด้วยความเย้ยหยันและเหยียดหยาม..

กลัวถึงขั้นยกตำแหน่งให้ง่ายๆ แบบนี้จะปกครองแวร์วูล์ฟได้อย่างไรเล่า? เขากระตุกยิ้มก่อนจะกล่าวประโยคที่ทำให้ปาร์คจีมินหนาวไปถึงขั้วหัวใจ

“มากกว่าตำแหน่งราชา..ก็คือการผูกมัดราชินีอย่างนายไว้กับฉันต่างหาก ปาร์คจีมิน”

“ม..ไม่.....อ๊า!!!!”

จีมินกระตุกร่างทันที ที่ร่างสูงสอดนิ้วเรียวหนึ่งนิ้วเข้ามาในช่องทางสวาททีเดียวจนสุดความยาว น้ำตาของเจ้าของใบหน้าสวยไหลพรากด้วยความเจ็บปวด..สิ่งแปลกปลอมที่เข้ามาในร่างกายนั่นก็เริ่มขยับเข้าออกเพื่อปรับความคุ้นชิน

“อ๊ะ อ๊า...ได้โปรด ฮึก..หยุดเถอะ..จอนจอง...อ๊าาาา!!”

นิ้วเรียวขยับเร็วขึ้น จนสัมผัสได้ถึงน้ำเมือกที่ไหลออกมามากขึ้น ก่อนที่เจ้าของนิ้วเรียวจะตัดสินใจยัดเพิ่มขึ้นมาอีกนิ้วและอีกนิ้วตามลำดับ จีมินรู้สึกราวกับตัวจะแตกเป็นเสี่ยงๆ ความเจ็บแปล๊บปนเสียวซ่านเข้าแล่นงานจนสับสนไปหมด

“แม่งเอ๊ย...” จองกุกลอบสบถออกมาเบาๆ นี่แค่นิ้วสามนิ้วของเขา ราชินียังตอดได้ดีขนาดนี้ หากเป็นตัวตนของเขาคงไม่รัดจนขยับไม่ได้เลยละ..

“จองกุก อ๊าส์...อื้ออออออ....ฮึก...อื้ออออ” มองใบหน้าสวยที่ตอนนี้นิ่วหน้าด้วยความเสียว เหอะไม่ทันไรก็จะขึ้นสวรรค์ก่อนเขาแล้วหรอ อ่อนต่อโลกดีจริงๆ สมแล้วที่เป็นครั้งแรก

“ใจเย็นๆสิครับ..ผมยังไม่ได้เข้าไปเลยนะ...”

ฟุ่บ!

ว่าแล้วก็กระชากนิ้วเรียวออกมาทีเดียวสามนี้ จนจีมินกระตุกด้วยความตกใจ โพรงร้อนที่ถูกอัดแน่นเมื่อครู่ตอนนี้รู้สึกโหว่งวาบไปหมด อีกทั้งปากทางสวาทที่แฉะเยิ้มด้วยน้ำเมือกยังขมิบกระตุกเหมือนความรู้สึกคั่งค้าง...

ร่างกายของเขามันทรยศเสียแล้ว..

จองกุกมองปากทางสวาทนั่น ก็รีบปลดและร่นกางเกงลงไปกองที่หัวเข่าทันที ปาร์คจีมินลอบมองแก่นกายใหญ่ของจองกุกที่ผงาดออกมาอย่างเห็นได้ชัด ความกลัวก็รั้นขึ้นมากองจุกตรงกลางอก ร่างเล็กถดกายหนีอย่างรวดเร็วโดยลืมไปว่าตนถูกพันธนาการไว้อยู่

“จะขยับหนีไปไหน?”

“ฮึก...ไม่!!!” จองกุกคว้าตะปบที่สะโพกมนของอีกฝ่ายแล้วลากลงมาให้อยู่ใกล้กับตัวเขา จนแขจีมินที่ถูกพันธนาการไว้ตึงไปหมด “อ๊าาาาาา!!!!!!เจ็บบบบ ฮืออออออจองกุกกกก ฉันเจ็บ!!!!” จีมินหวีดร้องลั่นทันทีที่จองกุกกดแทรกตัวตนของเขาเข้ามา แม้จะทีละนิดก็ตาม แต่ก็แทบทำเอาร่างกายของจีมินแตกเป็นเสี่ยงๆ

“ฮึ่ม...อย่าเกร็ง!!” จองกุกตวาดใส่คนใต้ร่างที่ตอนนี้เกร็งจนขาสั่นไปหมด ทำให้ปากทางมันบีบรัดตัวตอนของเขามากขึ้น แต่เหมือนว่าองค์ราชินีจะรั้นกว่าที่คิด จีมินไม่ยอมผ่อนคลายให้เขาเลยแม้แต่น้อย

ในเมื่อเล่นแบบนี้...

ป๊าบ!

“อ๊ะ! อ๊าาาาาาาาาา!!!!!” จีมินหวีดออกมาจนสุดเสียงหลังจากฝ่ามือหนักที่ฟาดแก้มก้นนิ่มของตน ทำให้ตกใจจนเผลอคลายความเกร็งแล้ว จองกุกก็ดันส่วนของเขาเข้ามาพรวดเดียวจนสุดความยาวของมัน จนช่องทางสีสวยฉีกเลือดไหลออกมา..

“ฮ่าห์..แม่ง....” จองกุกหอบหายใจพลางกับความรัดแน่นของมัน เขากดแช่ไว้สักพัก ก่อนจะค่อยๆขยับเพื่อปรับความคุ้นชิน..

“ฮึก ฮืออ...จ..เจ็บ..อื้ออ..” สองมือเล็กจิกเข้าหากันระบายความเจ็บปวด สองขาอวบสั่นระริก พร้อมกับใบหน้าสวยที่น้ำตาไหลพรากจนขอบตาแทบช้ำ

ไม่นานนักจากความเจ็บปวด ก็เปลี่ยนเป็นความเสียวซ่านอย่างห้ามไม่ได้..

“อ๊ะ อ๊าส์ จ..จองกุก บ..เบา! อื้อออ!” เมื่อจับได้ว่าน้ำเมือกเริ่มหลั่งกลบเลือดที่แดงสดจนหายไปแล้ว จองกุกก็สอบสะโพกเร็วขึ้นทันที ร่างสูงควงสะโพกควานหาจุดสุดยอดขององค์ราชินีไปเรื่อยจนเจอ

“ต..ตรงนั้น อ๊าาาา!! ฮ้ะห์ ..อื้มมม...จองกุก..เบา..”

ใบหน้าสวยเริ่มชื้นเหงื่อปรือตามองร่างสูงที่อารมณ์เร่าร้อนตรงหน้าด้วยความเหนียมอาย แม้จะพยายามกลั้นเสียงครางแสนน่าอายเอาไว้ แต่อารมณ์ที่พุ่งพล่านแทบปะทุกลับกลบเสียงครางไม่ได้เสียที

“อ่าห์ จีมิน...ตอดดีชิบ...” จองกุกลอบจิ๊ปากอย่างถูกใจ เมื่อช่องทางสวาทของจีมินที่ต่อต้านเขาในตอนแรกกลับตอบรับเขาอย่างดี ร่างสูงใช้เวทย์ดึงพันธนาการข้อมือของจีมินที่ติดกับผืนเก้าอี้ออกมา ช้อนร่างบางขึ้นมานั่งคร่อมตักและคล้องข้อมือบางที่ถูกเวทย์พันธนาการไว้อยู่กับลำคอแกร่งของเขา

จีมินตกใจที่เห็นใบหน้าหล่อของจองกุกจ้องมองตนด้วยระยะประชิด ใบหน้าสวยชื้นเหงื่อแดงระเรื่อขึ้นมาทันตาเห็น ยิ่งอยู่ในตำแหน่งที่ช่วงล่างทิ้งดิ่งกลืนกลิ่นแท่งเอ็นที่แข็งขืน ก็เผลอซี๊ดปากออกมาด้วยความเสียว

“สวย..สวยจริงๆ....”

จองกุกยิงยิ้มร่า ก่อนจะช่วงชิมความหวานจากริมฝีปากของจีมินอีกครั้ง ไม่หนำซ้ำยังจับสะโพกมนให้ขย่มกระแทกตักของเขา จนจีมินหลุดครางออกมาไม่เป็นศัพท์

“ฮะห์ อ๊าาาาาาห์ จ..จอง...อื้อ...กุก....ช้า..ช้า” สองมือเล็กที่ถูกพันธนาการ จิกเข้าที่แผ่นหลังแกร่งเพื่อระบายความเสียวซ่านจนเป็นรอยเล็บ ยิ่งเห็นใบหน้าสวยเร้าอารมณ์ขององค์ราชินีใกล้ๆ จองกุกก็พลั้งมือไว้ไม่อยู่ เขาขย่มสะโพกจีมินกระแทกลงมาอย่างถี่รวน จนร่างเล็กเผลอชินกับท่าแบบนั้น และขย่มเองโดนไม่รู้ตัว

“ฮะ..หืมมม...คนดี...” จองกุกกระตุกยิ้ม เมื่อเห็นว่าร่างเล็กเริ่มจัดการความสุขสมด้วยตัวเอง มือหนาที่ว่างเว้นจากการเค้นสะโพกช่วงชักรูดแท่งเอ็นน้อยที่ยังตื่นตระหนกอยู่ จนจีมินหวีดร้องออกมาหนักกว่าเดิม

“อึก อื้อออ...จองกุก...อ๊าาา..า..เสียว...ฉัน เสียว...ฮือออ....”

“อื้มมม...จีมินอา...”

“อ๊าาาาาา!! ไม่นะ...น..นี่..ฉัน...จองกุกอ๊าาาาา!!!” จีมินที่ใกล้จะเข้าสู่สวรรค์เผลอโอบรอบคอบจองกุกแน่นพร้อมกับหวีดร้องออกมาจนสุดเสียง ฝ่ามือร้อนที่ปรนเปรอให้เขาก็ขยับเร็วขึ้น รวมไปถึงสะโพกที่ตอดหาแท่งเอ็นใหญ่อย่างร่านจนน่าอาย จีมินซุกใบหน้ากับแผงไหล่ของจองกุกทันทีที่ความเสียวมันถึงขึ้นสุดยอด

“ฮึ่มมม..จีมินนน...”

แผละ!

สีคาวสีขาวขุ่นเลอะเต็มฝ่ามือร้อน ก่อนที่แท่งเอ็นใหญ่ในร่างจะปลดปล่อยน้ำคาวสีขาวขุ่นออกมาฉีดพ่นจนเต็มโพรง ไม่หนำซ้ำยังไหลเลอะออกมาอาบสะโพกมนอีก..

“ฮาห์...” จองกุกคำราต่ำในคออย่างรู้สึกดี ในขณะที่จีมินหอบหนักหายใจรวยริน ก่อนจะเป็นลมล้มพับกับบ่าแกร่งของจองกุก ร่างสูงกระตุกยิ้มทันทีที่ร่างปวกเปียกล้มพับไป สำเร็จแล้ว...

องค์ราชินีของแวร์วูล์ฟ..ปาร์คจีมิน...

ตกเป็นของเขาแล้ว!!

จองกุกจัดการตนเองให้เรียบร้อย ก่อนจะคว้าเสื้อของจีมินมาเช็ดคราบน้ำคาวออกจะสะอาด และนำผ้าคลุมสีขาวสะอาดมาห่อร่างบอบบางไว้ เขามองสำรวจร่างเล็กที่หลับตาพริ้มในอ้อมกอดของเขาพลางฉีกยิ้มเหยียดอย่างผู้ชนะ..

เสร็จศึกครานี้ เขาได้อะไรที่ยิ่งใหญ่กว่าตำแหน่งราชาของแวร์วูล์ฟเสียอีก

-SKYGDRGN-

-ยีราฟ-

วิ่งกลับไปที่หน้านิยายเด็กดีด้วยนะคะ

#เวอร์จินดีวาล ฉาก NC chapter4 [KOOKMIN]

"อึก..ฮึกกก..คุณจองก...โอ้ยยย..!"

จองกุกไม่สนว่าจีมินจะร้องไห้ด้วยความเจ็บปวด โดนตบจนหน้าช้ำเลือดกลบปากแค่ไหน เขาเหวี่ยงร่างเล็กลงไปนอนบนฟูกเก่าๆโดยที่ตัวเขาตามไปคร่อมทับ 

"ฮึก..ฮือออคุณจองกุก จะทำอะไร..ฮึกก..ไม่เอา!"

น้ำตาที่ไหลลงอาบสองแก้มไม่ได้มีค่าในสายตาจองกุก ในหัวของเขาตอนนี้ ดีวาลก็เป็นแค่ร่างสุดแสนบัดซบเท่านั้น เขาจับรวบข้อมือเล็กที่ปัดป่ายขัดขืนเขาตามสัญชาตญาณ หากแต่แรงของดีวาลในยามที่กลัวจนตัวสั่นนั้นมีมากกว่าที่คิด

"ฮึกกก..ผมกลัวแล้ว..คุณจองกุก ฮืออได้โปรด.."

จีมินดิ้นรนสุดชีวิต เขาเผลอตบตีคนตัวสูงที่อยู่เหนือร่างไปเสียหลายหน ดิ้นพล่านสุดแรง ทั้งถดกายหนี ทั้งพยายามเตะถีบ แต่จองกุกกลับไม่สะสะท้านเอาเสียเลย

"อยู่นิ่งๆ!!"

ตุ่บ!

ร่างบางกระตุกหนึ่งครั้ง ก่อนที่จะนอนแน่นิ่งหายใจรวยรินพร้อมกับใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตา จองกุกซัดหมัดหนักเข้าที่หน้าท้องบางของเขา คนตัวเล็กจุกจนตัวแทบงอ หากแต่ถูกร่างสูงที่อยู่เหนือกว่า รวบข้อมือเล็กไปพันธนาการกับโซ่เหล็กเส้นเก่าๆที่ติดกับหัวเตียง

"ฮืออออ..อึก..ฮึก..ฮือออออ..."

จีมินทำได้แต่ปล่อยให้น้ำตานองหน้า เรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีถูกสูบหายไปปลิดทิ้ง 

จองกุกกวาดสายตามองร่างของคนที่คล้ายกับเวอร์จินไปเสียทุกระเบียดนิ้ว เอวคอดบางราวกับอิสตรี ใบหน้ายามร้องไห้กลับดูน่าย่ำยีจนผิดตา

หากเด็กคนนี้มีผิวสวยเฉกเช่นเวอร์จินละ?

แคว่กกกกก!

ความอยากรู้อยากเห็นของจอนจองกุกมันกลบความรังเกียจในตัวดีวาลไปเสียหมด เขาฉีกเสื้อผ้าเนื้อดีที่อีกฝ่ายสวมออก เพื่อยลในสิ่งที่เขาอยากเห็น..

และเป็นไปตามคาด..

ผิวขาวน้ำผึ้ง..เนียนน่าสัมผัส..ยอดอกเล็กที่เป็นสีชมพูอ่อนๆนั่น กระตุ้นให้เขาเผลอลอบลิ้นเลียนิมฝีปากตัวเอง..

อารมณ์ดิบที่มีตั้งแต่ก่อนจะเข้าไปในห้องของเวอร์จิน กลับพุ่งพราดขึ้นมาอีกครั้งเพราะร่างกายของดีวาล..ถ้าหากเป็นร่างกายของเวอร์จินจะสักเท่าไหร่เชียว 

"จะถามเป็นครั้งสุดท้าย..ไปทำอะไรที่ห้องของเวอร์จิน!!!?"

คนถูกถามตัวสั่นสะท้านไปหมด..ในหัวนึกคำตอบแทบไม่ออก หากตอบความจริง จอนจองกุกจะยอมปล่อยเขาไปมั้ย..ลำพังแล้วเคยมีใครเชื่อในคำพูดของเขาบ้างรึเปล่า..

"นับ1.." จองกุกไม่ทิ้งช่วง เขากดดันร่างเล็กตรงหน้าด้วยการนับเลขขู่.. มือหนาเข้าไปคว้าแส้เส้นสีดำขลับใต้เตียงออกมาถือไว้

"ผ..ผม..ผมก็แค่เข้าไปเล่นกับเวอร์จิน..เท่านั้นเองครับคุณจองกุก..ฮึก..ไม่มีอะไรมากกว่านั้...อ๊าาาาาา!!"

เพี๊ยะ!

ข้อมือเล็กกระตุกทันที หลังจากที่พูดความจริง แต่มันกลายเป็นการแก้ตัวน้ำขุ่นๆสำหรับจอนจองกุก  คนตัวโตฟาดแส้ลงมาถูกลำตัวขาวจนขึ้นรอย

"ฮึก..ฮือออ..คุณจองกุก..ฮือออ..."

"นานเท่าไหร่?..ไปเล่นกันมานานเท่าไหร่แล้ว!!?"

"ห...ห้า..ห้าวันครับ.."

คำตอบของดีวาลทำเอาความรู้สึกของจองกุกลุกเป็นไฟ นี่เล่นด้วยกันมาเกือบหนึ่งอาทิตย์แล้วหรอ!? ทำไมเขาถึงจับเรื่องแบบนี้ไม่ได้กัน!?

เพี๊ยะ!เพี๊ยะ!เพี๊ยะ!เพี๊ยะ!

"อ๊ะ..อ๊าาา..ฮึก..ฮืออออ..คุณจองกุก!!!อ๊าาา"

โทสะที่สุมกันมากขึ้นทำให้จองกุกโถมฟาดแส้ใส่ดีวาล จนร่างกายบอบบางบิดเร้าอย่างทรมาน

เห็นหน้าของปาร์คจีมินคนนี้ 

ทำให้เขาโกรธ ยิ่งเห็นก็ยิ่งโกรธ

โกรธที่เขาต้องมาเชื่อคำพูดของไอ้ยุนกินั่น

โกรธที่คำพูดของมินยุนกิมันดันเป็นจริง

โกรธที่อ้อมกอดของเวอร์จินที่ใครๆก็อยากได้

ดันเป็นของไอ้ตัวสกปรกนี่!

โกรธ..โกรธ...โกรธ!!

"อ๊าาาาาาาาา..!!!"

จีมินหวีดร้องลั่น เป็นจังหวะเดียวกับที่จองกุกยั้งมือจากแส้เส้นหนา..

ร่างกายบอบบางเต็มไปด้วยรอยแส้ บางจุดถึงกับผิวแตกและมีเลือดปริออกมา จีมินก้มมองสารรูปตัวเองด้วยความเจ็บปวด.. ไม่มี..ไม่มีใครมาช่วยเขาได้.. พอนึกก็พลันน้ำตาร่วงผลอย..

"ผมขอโทษ..ฮึก.."

ดวงตาที่ฉ่ำไปด้วยมวลน้ำตาจ้องมองอีกฝ่ายที่กำลังปลดกระดุมเสื้อพร้อมกับตวัดนัยน์ตาคมมาที่เขา..

จอนจองกุกยกยิ้ม..

"ฉันจะสอนให้แกรู้เอง..ว่าไอ้โสโครกแบบแก ไม่มีค่าพอจะตีตัวเสมอเวอร์จิน!!!"

ว่าแล้วร่างที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อกำยำก็โถมตัวเข้ามาหาคนที่ถูกมัดติดหัวเตียงทันที กางเกงตัวบางที่จีมินสวมอยู่ถูกฉีกทึ้งอย่างไม่ใยดี จนท่อนล่างเปลือยเปล่า..

จองกุกจ้องมองความสวยของดีวาลที่เขาเป็นคนแรกที่ได้เห็น..แม้ไอ้จองโฮซอกจะใกล้กับดีวาลมากสักเท่าไหร่ก็ไม่เคยได้ยลสิ่งที่สวยงามแบบนี้

"อย่าทำอะไรผมเลยคุณจองกุก..ฮืออออ ปล่อยผมมมม!!!"

จากที่กลัวจนแทบไม่กล้าสู้..กลับกลายเป็นเรียกร้องหาอิสระเป็นตาย..ดีวาลที่เป็นตัวแทนความบาป จะไม่รู้จักเซ็กส์ของมนุษย์ได้อย่างไร?

"ฮื่ออออไม่เอาาาา!!!"

คนตัวเล็กกระตุกโซ่โดยไม่เกรงตัวว่านั่นจะทำให้แขนของตนเจ็บ..จองกุกไม่ได้สนใจเสียงหวีดร้อง เขาถือโอกาสกอบกุมส่วนนั้นของจีมิน ออกแรงบีบขยี้เล่นอย่างสนุกมือ "อึก..อื้อ!เจ็บ! ไม่เอา..ฮือออไม่เอา..!!อ๊าาา..!!"

ร่างกายบิดเร้า จีมินพยายามชันเข่าปกปิดจุดเร้นลับแต่กลับถูกคนตัวโตกว่านั่งทับขาทั้งสองข้างจนไร้หนทางขัดขืน..

"เจ็บหรอ หึ..เจ็บรึไง?"

จองกุกมองเข้าไปในแววตาของจีมิน พร้อมกับบีบส่วนนั้นแน่น จนหนังหุ้มปลายเปิดออก..เขากดนิ้วหัวแม่มีถูวนตรงปลายปลุกให้แก่นกายเล็กตื่นขึ้นมา

"อ๊าาา..ฮ่าาห์..ฮึก..อือออ..คุณจองก.."

จีมินรู้สึกวนๆท้องอย่างทรมาน ไม่นานนักแท่งเอ็นเล็กก็ตื่นขึ้นมาจนรู้สึกเหนียมอาย..

จองกุกไม่รอช้า รีบชักปรนเปรอคนตัวเล็กทันที

"ฮ๊าาาาห์..อาา..ไม่นะ..อื้ออออ.."

เพราะไม่เคยเจออะไรแบบนี้มาก่อน ความรู้สึกอึดอัดปนซาบซ่านจึงเข้าเล่นงาน จีมินครางออกมาไม่เป็นศัพท์ พอยิ่งปฏิเสธ จองกุกก็ยิ่งทำให้รู้สึกทรมานมากขึ้น..

แผละ..

ไม่นานนักน้ำรักสีขาวขุ่นก็เลอะเต็มฝ่ามือหนา..จองกุกกระตุกยิ้มร้ายก่อนจะ ยัดฝ่ามือที่เปื้อนด้วยน้ำคาวเข้าปากอีกฝ่าย

"อุ๊กกกก..อื้ออออ..ออ..!!"

"เลีย! ให้หมด! เดี๋ยวนี้!!"

รสชาติประหลาดไหลลงมาจนจีมินอยากจะสำรอก ความคาวฝืดคอนั่นทำให้รู้สึกฝาดไปหมด คนตัวเล็กพยายามกระอักกระอวนละเล็งกลืนมันเข้าไป แต่ไม่ทันไร..

"อ๊าาาาาาาาาาาาาส!!!!!"

วัตถุประหลาดก็ถูกดันเข้ามาทางช่องทางหลังโดยไม่ทันตั้งตัว!

จีมินปรือตามองวัตถุนั้นที่ไม่ได้ใหญ่อะไรมาก แต่สร้างความเจ็บปวด เพราะมันเป็นช่องทางที่ไม่เคยมีใครรุกล้ำมาก่อน

"ทำไม? ชอบใช่มั้ย?"

"ฮึก..ฮืออออคุณจองกุก..ผมเจ็บ..ฮือออผมเจ็บ.."

จองกุกขยับแท่งเทียนไขนั่นเข้าออกช่องทางหลังโดนไม่สนว่าคนตรงหน้าจะกัดปากกลั้นความเจ็บจนเลือดปริเท่าไร เขากดดันปลายแหลมของเทียนเข้าแตะจุดกระสันภายในหลายครั้งจนดีวาลแทบจะเป็นบ้า

"อั่ก.."

จู่ๆแท่งเทียนก็ถูกกระชากออกมาจนร่างเล็กสะดุ้ง ยังไม่ชินกับการถูกสอดใส่เท่าไหร่นักก็ต้องหวีดร้องลั่นอีกรอบ เมื่อคราวนี้จองกุกดันแท่งเอ็นร้อนที่มีขนาดใหญ่กว่าแท่งเทียนเข้ามาโดยไม่ให้สัญญาณ

"อ๊าาาาาาาาาาอ๊าาาาฮะห์อ๊าาาาาาาา!!คุณจองกุกกกกกก!!!อ๊าาาาาาาาาา"

ร่างบางดีดดิ้นพร้อมกับหวีดร้องลั่น สะโพกมนถูกอีกฝ่ายจับไว้แน่น พร้อมกับดันตัวตนของเขาเข้ามา ช่องทางที่แสนคับแคบค่อยๆฉีกออกจนเลือดไหล แต่ก็ไม่ได้ทำให้จองกุกหยุด

"ฮาาห์..แม่งเอ๊ย.."

จองกุกสบถออกมาเพราะความคับแน่นของมัน แต่ก็ดันมันเข้ามาจนสุด..เสียงหอบหายใจของเขาปนกับเสียงสะอื้นไห้ของจีมิน ร่างเล็กที่เกร็งจนขาสั่นทำให้จองกุกต้องฟาดมือเข้าที่แก้มก้นเพื่อให้หยุดเกร็ง..

"เจ็บ..ฮือออ..เจ็บ..ไม่เอาแล้ว...อ๊าาาาาาาาา!!!"

จองกุกเริ่มขยับท่อนล่างของเขา โดยไม่รีรอให้คนใต้ร่างชินกับแท่งเอ็นของเขาเลยแม้แต่นิด..

ทรมานเข้าไป..ทรมานเข้าไป..

แล้วอย่าตีตนเสมอตัวกับเวอร์จินอีก!!!

จากที่ขยับเร็วอยู่แล้วก็กลายเป็นกระแทกเน้นจุดแรงขึ้น..ดีวาลกระตุกโซ่ที่พันธนาการไว้แทบคลั่ง ทั้งเจ็บ ทั้งเสียวซ่าน..ทั้งอึดอัด ทั้งทรมาน..

ความรู้สึกผสมปนเปกันอย่างเจ็บปวด พลันให้นึกถึงคนที่คอยอยู่ข้างๆมาตลอด และไม่เคยทำเรื่องรุนแรงเช่นนี้..

"ฮือออไม่เอา...ม..ไม่เอาแล้ว..อ๊ะ..อ๊าาาส์...."

"พี่โฮซอก..ช..ช่วยด้ว..ย..."

ร่างหนาชะงักไปกับเสียงครางของคนใต้ร่าง..ทั้งๆที่เขาเป็นคนเสียบอยู่คาร่างยังอุตส่าห์ครางชื่อไอ้คนเวรๆอย่างจองโฮซอกมาอีกหรอ!?

พรึ่บ!

เขาพลิกร่างเล็กให้อยู่ในท่าคลานเข่า ก่อนจะกระแทกเต็มแรงด้วยโทสะ ใช้มือหนาฟ่อนเฟ้นแก้มก้นนิ่มนั่นอย่างไม่ปราณี ก่อนจะหยิบแส้เส้นเดิมขึ้นมาโถมฟาด

"อ๊าาาาาาาาา!!!จ..เจ็บ..ค..คุณจองกุก..เบา..ฮือออเบาาาา!!!!"

"อ่าาาาห์..ดีวาล.."

ช่องทางแคบที่เริ่มชินกับสัมผัสของเขา ดันขมิบตอดรัดจนจองกุกก็เผลอครางออกมา..เขากดกระแทกหนักขึ้น และกระทำการรุนแรงกับร่างกายของดีวาลมากขึ้น ดีวาลดิ้นพล่านรู้สึกอึดอัดราวกับตัวจะแตก ในหัวของเขา มีแต่ใบหน้าของจองโฮซอก..

คนที่ดีกับเขามาตลอดทั้งชีวิต..

ความเจ็บปวดมันสุมรวมกันมากขึ้น ความน้อยเนื้อต่ำใจในสถานภาพของตน ความทรมานกับอิสรภาพที่ไม่เคยได้รับ ได้รับแต่เศษซาก ได้รับแต่ความทารุณและโหดร้าย..

คนที่ปกป้องเขาได้ กลับหายไปโดยไม่รู้วันกลับ

ทำไมพระเจ้าถึงกลั่นแกล้งเงื่อนไขของท่านเช่นนี้?

เจ็บปวด..

ทรมาน..

โกรธ..

เกลียด..

เคียดแค้น..

ริษยา..

มันรวมกันจนแทบจะปะทุ..

ทำไม..ทำไมต้องเป็นเขา...

ทำไมต้องเป็นเขา!!

ดวงตาสีนิลที่หม่นหมองกลับแปรเปลี่ยนเป็นดวงตาสีเพลิงกัมปนาทอีกครา.. แผ่นหลังเนียนที่เต็มไปด้วยรอยแผลกลับมีบางอย่างโผล่งอกออกมา จนจองกุกตกใจ..

"ฮาาาห์..กร๊าซซซซซซซซซซซ..!!!"

เสียงคำรามของปีศาจดังก้อง..ปีกสีรัติกาลกางออกในรัศมีกว้าง ข้อมือเล็กกระตุกโซ่อย่างบ้าคลั่งพร้อมที่จะหลุดออกไป 

จองกุกมองภาพตรงหน้าด้วยสีหน้าตื่นตระหนกแต่ก็ต้องกลับมายกยิ้มอีกครั้ง..

ใช่..ปีกดีวาล..มันเป็นอย่างที่ไอ้มินยุนกิพูด..

"หึ..คำรามแบบนั้นแหละ.."

จองกุกโน้มตัวเข้าโอบรัดเอวคอด มือซ้ายจิกกลุ่มผมสีอ่อนนั่นพร้อมกับกระซิบน้ำเสียงแหบพร่าแนบกับใบหู เขาขยับตัวกระแทกส่วนนั้นอย่างแรงอีกครั้งโดยไม่สนว่านี่จะเป็นร่างปีศาจซึ่งเป็นไปตามคาด ดีวาลคำรามออกมาอย่างเจ็บปวด

"หึหึหึ..ฮ่าๆๆๆๆๆๆ.."

จองกุกหัวเราะออกมาราวกับได้รับชัยชนะ เขากระตุกร่างกระแทกเน้นไปสองสามทีก่อนจะปล่อยน้ำสีขาวขุ่นฉีดเข้าไปทั่วโพรงร้อนของดีวาล

"กรรร...กรรร..กริ๊ซซซซซซซซซซซซ!!!"

จีมินในคราบปีศาจกรีดร้องออกมาอย่างบ้าคลั่งเมื่อจองกุกสวมสร้อยไม้กางเขนประจำตระกูลให้ เขาร้องทุนรนทุรายอย่างเจ็บปวด แววตาของปีศาจสั่นคลอน ก่อนที่เพลิงกัมปนาทในดวงตาจะหายไปพร้อมกับปีกสีรัติกาล 

กลายเป็นปาร์คจีมินดีวาลที่นอนแน่นิ่งในสภาพเปลือยเปล่า..

จองกุกที่จัดการตัวเองเรียบร้อยยืนมองร่างที่นอนแน่นิ่งสลบไสลด้วยแววตาของผู้ชนะ..

คนที่ปลุกเร้าราคะในตัวดีวาลคือเขา!

เขาจ้องร่างแน่นิ่งอรชรนั่นก่อนที่ความคิดอะไรบางอย่างจะแล่นเข้ามาในหัวให้หัวเราะเยาะ..

"หึ..เข้าใจแล้ว..ไอ้มินยุนกิ..หึหึ.."

จอนจองกุกเข้าใจหมดทุกอย่างแล้ว!

นี่นะหรือ..เหตุผลของมินยุนกิ..

"หึ..ฉันชนะแกแล้ว..ไอ้หน้าโง่.."

-SKYGDRGN-

ปล.ตอนหน้าสนุกแน่ๆค่ะ.. ไปสาดเม้นในเด็กดีเท่าที่ใจอยากอ่านโน๊ะ