“อือ..” เสียงครางหวานๆของปาร์คจีมิน ทำเอาคนเป็นนายอย่างรังแกเสียจนร่างบอบบางนั้นแหลกละเอียด..มินยุนกิจงใจใส่ไวเบรตเตอร์ไว้ในช่องทางสวาทของอีกฝ่าย ในขณะที่ให้ร่างเล็กคอยนวดขาปรนเปรอให้ ยุนกิจงใจกดรีโมทเร่งสั่นพลางช้อนสายตามองร่างเล็กที่กัดปากกลั้นเสียงน่าอายเอาไว้
“ร้องออกมาสิดีวาล...อยู่กับฉันมีอะไรให้ต้องอาย?”
ดีวาลเงยหน้าขึ้นสบตาคนเป็นนายพร้อมกับดวงตาฉ่ำวาวไปด้วยน้ำตา ยุนกิจ้องเข้าไปในแววตานั้นด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง
แกร๊ง...
เฮือก!
ไม่ทันไรโซ่ตรวนที่เชื่อมกับปลอกคอของเขาก็ถูกคนเป็นนายกระชากให้ร่างเขาหวือขึ้นไปคร่อมตัก จีมินตกใจกับการกระทำอีกฝ่ายครั้นจะเบี่ยงตัวลงมา ก็ถูกลำแขนแกร่งโอบรอบเอวคอดไว้ก่อน
“ร้องไห้ทำไม? นี่แค่พึ่งเริ่มต้นเอง” ยุนกิพูดโดยไม่ละสายตาออกจากใบหน้าสวยของอีกฝ่าย ในขณะที่ดีวาลเอาแต่หลบสายตาอีกฝ่ายด้วยความหวาดกลัว
“อ๊าาาา!” สะดุ้งร้องเสียงหลงออกมา เมื่อมือกร้านนั้นบีบเข้าตรงสะโพกมนอย่างแรง ดีวาลจึงยอมสบตากับอีกฝ่ายอย่างกล้าๆกลัวๆ
“เสียใจหรือคิดถึงใครอยู่รึไง? หึ...” ถ้าให้เดาเด็กคนนี้ต้องคิดถึงไอ้จองโฮซอกนั่นอยู่แน่ๆ โหยหาความรักซะจนหน้ามืดตามัวไปหมด น่ารำคาญ... “บอกแล้วไง อยู่กับฉันนายจะได้ทุกอย่าง แค่ส่งเสียงร้องออกมา ลืมที่ตกลงกันไว้แล้วรึไง?”
มือขาวกดรีโมทปรับเร่งสั่นจนสุด ทำเอาร่างบอบบางที่คร่อมตักเขาอยู่นั่นกัดปากบิดเร้าอย่างทรมาณ จีมินกลั้นเสียงครางปนสะอื้นของตนสุดฤทธิ์ เขาไม่ได้มีอะไรอยากได้จากมินยุนกิคนใจร้ายคนนี้เลย เขาเพียงแค่อยากกลับไปหาพี่โฮซอก แต่มีหรืออีกฝ่ายจะยอมปล่อยเขาไปง่ายๆ
น้ำตาไหลพรั่งพรูอาบสองแก้มอย่างกล้ำกลืน เพียงแค่นึกถึงใบหน้าหล่อที่น้ำไหลอาบสองแก้มนั้น ก็รู้สึกผิดซ้ำแล้วซ้ำเล่า นี่เขาต้องยอมจำนน ทำอะไรไม่ได้เลยแบบนี้ต่อไปน่ะหรือ?
“เลิกร้องไห้สักที!” ยุนกิตวาด ทำเอาคนตัวเล็กสะดุ้งเฮือก “ถ้านายยังคิดถึงมันอีก ไม่ว่านายจะร่ำร้องเรียกชื่อฉันกี่ครั้ง ฉันก็จะไม่ให้โอกาสนายได้เอ่ยปากขอ และถ้าเป็นไปได้ ฉันจะฆ่ามัน..ต่อหน้านาย ให้นายได้ร้องไห้สุดตอนที่เห็นมันตาย แบบนั้นดีกว่ามั้ยละ?”
จีมินกลืนน้ำลายฝาดลงคอ คนตัวเล็กกลืนเสียงสะอื้นของตนเอาไว้จนหมด นี่มินยุนกิ กะจะต้อนให้เขาสิ้นท่าหมดเลยอย่างนั้นหรอ?...ใจร้าย..ใจร้ายที่สุด
“แบบนั้นหรอ..ฮึก..หากเสียงกรีดร้องของผมมันทำให้ผมขออะไรจากคุณได้..” คนตัวเล็กพึมพำออกมา ก่อนจะสบตากับอีกฝ่ายอย่างกล้าๆกลัวๆ
“คุณกอดผมให้อบอุ่นเหมือนพี่โฮซอกได้รึเปล่าละ?”
สีหน้าของยุนกิเปลี่ยนไปทันทีที่ได้ยินคำถามจากดีวาลที่ขึ้นชื่อเป็นปีศาจ.. รู้จักคำว่าอบอุ่นจากความรักของมนุษย์ด้วยอย่างนั้นหรือ? หึ...เก่งดีเหมือนกันนี่...
“นี่กำลังเอาฉันไปเปรียบเทียบกับจองโฮซอกสินะ..” ยุนกิเค้นยิ้ม
“ได้สิจีมิน...” เขาถกสเวตเตอร์สีดำสนิทที่ร่างเล็กสวมอยู่ขึ้นเล็กน้อย เผยผิวขาวเนียนที่ซ่อนอยู่ข้างในนั้น จีมินมองมือขาวของอีกฝ่ายที่กำลังจะเปลื้องผ้าเขาด้วยแววตาสั่นระริก
“แต่ฉันจะทำหลังจากข้อตกลงของเรา”
สิ้นเสียงของมินยุนกิ
จมูกโด่งของคนเป็นนายก็ฝังตรงแผงอกขาวเนียนนั่นทันทีที่เสื้อถูกถกขึ้นมาอยู่เหนืออก
จีมินครางอื้ออึงเมื่อเจ้านายของตรงกดจูบไล้แผงอกตนอย่างหลงใหล
ฟันคมขบกัดจนจนขึ้นรอยเป็นจ้ำๆ
ประกาศก้องว่าเรือนร่างงดงามนี่ตกเป็นของมินยุนกิแล้ว
ไม่นานจนเกินไป สเวตเตอร์สีดำสนิทนั้นก็ถูกเควี่ยงออกไปจนพ้นทาง
ร่างของปาร์คจีมินดีวาลเปลือยเปล่ายั่วยวนอยู่บนตักของเขา
ยุนกิกวาดสายตาชื่นชมประติมากรรมตรงหน้า
ซึ่นมันเย้ายวนอารมณ์ปลุกความเป็นชายของเขาให้ตื่นขึ้น
พร้อมๆกับปลุกความดิบเถื่อนที่อยากจะทารุณร่างกายอีกฝ่ายขึ้นด้วยเช่นกัน
“ฮะ อ๊าาา..” จีมินร้องออกมาพลางนิ่วหน้า
เมื่อมือขาวสะอาดของคนเป็นนายกดทาบตรงปากทางสวาทของเขา
ทั้งๆที่เจ้าเครื่องไวเบรตเตอร์ยังทำงานอยู่ในร่าง
คนตัวเล็กเผลอกระตุกตนด้วยความเสียวซ่าน
“เสียวหรอ?” ยุนกิถามพร้อมกับยิงรอยยิ้ม
ดีวาลช้อนสายตามองอีกฝ่ายพลางพยักหน้ารับ
ก่อนที่ร่างเล็กทั้งร่างจะลอยหวือเพราะยุนกิได้ช้อนอุ้มตัวเขา คนตัวเล็กเผลอเกาะไหล่อีกฝ่ายอย่างไม่ได้ตั้งใจ
เกรงว่าตนจะหล่นลงไปจากอ้อมแขน
“ฉันทำให้นายเสียวได้มากกว่านี้อีกนะ” ยุนกิว่า
เขาอุ้มดีวาลเข้าไปในห้องแห่งหนึ่งซึ่งเขาเองก็มีไม่ต่างจากคิมนัมจุน.. “กรีดร้องออกมาเท่าที่ร่างกายของนายตอบสนอง”
ยุนกิวางดีวาลลงบนเตียงสีดำสนิท
ภายในห้องมีแสงไฟสลัวและข้าวของภายในเป็นสีดำ
คนตัวเล็กกวาดสายตามองไปรอบๆห้องด้วยความกลัว แต่เพราะเจ้านายบอกให้เขานั่งนิ่งๆ
ก็เลยไม่ได้ขยับตัวหรือคิดจะหนีไปไหน
แกร๊ง!
“อึก..” รวดเร็วจนชวนใจหายวาบทุกครั้งเมื่อยุนกิกระตุกโซ่ที่เชื่อมกับปลอกคอของเขาอย่างแรง
ร่างโปร่งผิวสีขาวซีดรั้งปลายโซ่ไปล็อคกับหัวเตียงเหล็กล่ามเขาไว้ ก่อนจะเดินกลับมาพร้อมกับอะไรบางอย่างในมือ
“รับไปสิดีวาล” ยุนกิยื่นผ้าลื่นสีดำสนิทให้กับจีมิน
คนตัวเล็กรับมันมาถือไว้ เพียงแค่สบตากับมินยุนกิ
เขาก็รู้แล้วว่าอีกฝ่ายต้องการที่จะสื่อถึงอะไร สองมือเล็กสั่นระริก ก่อนจะยกผ้าลื่นสีดำสนิทนั้นคาดปิดเปลือกตาของตน
ดีวาลผูกมันให้แน่นตามอย่างที่สายตาของยุนกิสื่อถึง
แม้ท้ายที่สุดตัวเขาเองจะมองไม่เห็นอะไรเลยก็ตาม
“ฮะห์....” ยุนกิเห็นดีวาลเม้มปากเป็นเส้นตรงพร้อมกับตัวสั่น
ราวกับลูกนกที่ไร้หนทางสู้ เขาก็ไม่รอช้า รีบรุกเร้าอีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว ยุนกิดันคนตัวเล็กกว่าในลงไปนอนราบกับผืนเตียง
แหวกเรียวขาขาวของอีกฝ่ายออก ก่อนจะสอดนิ้วเข้าไปในช่องทางสวาทถึงสองนิ้ว
จีมินเกรงไปทั้งร่าง
เมื่อสัมผัสได้ว่าคนเป็นนายกำลังหยอกล้อกับเจ้าไวเบรตเตอร์ที่อยู่ข้างในร่างเขาอยู่
“อื้ออออ...คุณยุนกิ...” จีมินจิกเล็บลงกับผืนเตียง เพราะยุนกิเขี่ยเจ้าไวเบรตนั้นไปกดเน้นกับจุดกระสันภายใน
จนร่างเล็กบิดเร้าอย่างทรมาน “อ๊าาาาาา..ผมเสียว ฮึก...ค..คุณยุนกิ..”
ใบหน้าหล่อกระตุกยิ้มอย่างพึงพอใจ
เขาโน้มตัวลงกดจูบลงกับริมฝีปากอวบอิ่มหากแต่แห้งผากนั่น
พลางขยับนิ้วเรียวหยอกเย้าไปด้วย
ยุนกิละเล็งลิ้นโลมเลียตวัดทั่วริมฝีปากของดีวาลอย่างกระหาย
ไม่เคยยักรู้ว่าปีศาจจะมีราคะที่น่าหลงใหลได้ถึงขนาดนี้
เพียงแค่สัมผัสจุดนั้นจุดนี้ ดีวาลก็แทบทำเขาสติแตก
“อื้ออออออ!” ยุนกิถอดถอนริมฝีปากของเขาออกช้าๆ
เมื่อสาบคาวเลือดจากริมฝีปากของดีวาล เขาบอกใบหน้ายั่วยวนแม้จะมีผ้าลื่นสีดำคาดปิดตาอยู่
ก็ชวนหลงใหลและน่ารังแกไปหมด ยุนกิร้อนลุ่มไปทั้งร่าง
เขากระชากดีวาลให้ลุกขึ้นนั่ง
“ปลดกระดุมให้ฉันสิ..” เขารู้ว่าดีวาลมองไม่เห็น.. “ถ้าปลดไม่ถูก..ฉันจะลงโทษ”
เขารู้ว่ายังไงเด็กคนนี้ก็ต้องรับความโหดร้ายไปจากเขา
ดีวาลที่กล้ำกลืนค่อยๆยื่นสองมือเล็กของตนคลำหากระดุมเสื้อบนตัวของคนเป็นนายช้าๆ
เพราะมองไม่เห็นเลยต้องใช้เซ้นท์เดา คนตัวเล็กปลดกระดุมอย่างกล้าๆกลัวๆ ยุนกิมองอีกฝ่ายพลางยิ้มเยาะ
ก่อนจะหยิบกรรไกรตัดด้ายมา
ตัดกระดุมเม็ดข้างล่างบนตัวเสื้อที่ดีวาลกำลังเลื่อนมือลงไปปลด
กิ๊งงงงงง... เสียงกระดุมเงินกระทบกับขอบเตียงเหล็กก่อนจะร่วงผลอยลงไปนอนแน่นิ่งกับพื้นพรม
ดีวาลอ้าปากหวออย่างตกใจ สองมือเล็กสั่นอย่างหนักน่วง
เขาหวาดกลัว..และเขากำลังคิดว่าตนเองทำกระดุมของมินยุนกิขาดออกจากเสื้อ
ทั้งๆที่ยุนกิจงใจแกล้ง
“ว้าาาา..นายไม่รู้รึยังไงว่าเสื้อตัวนี้ราคาเท่าไหร่กัน”
เสียงถอนหายใจของมินยุนกิปนรำคาญทำเอาดีวาลรีบก้มหัวลง
“ข..ขอโทษครับ..ฮึก..ขอโทษครับคุณยุนกิ..ผม ฮึก..ผมไม่ได้ตั้งใจ อ๊าาาาาาาาาา!!!!”
คนตัวเล็กร้องลั่นทั้งๆที่ยังพูดไม่จบ ยุนกิยัดดีลโด้สีเข้มขนาดมาตรฐานเข้าไปทางช่องทางสว่างของดีวาลก่อนจะเปิดสั่นอย่างรวดเร็ว
วืดดดดดดดดด....
เสียงสั่นของวัตถุทั้งสองในร่างตีรวนกันจนภายในช่องแสนคับแคบนั้นปั่นป่วน
ปาร์คจีมินดีวาลงอตัวจุกไปทั้งร่างอีกทั้งแฝงไปด้วยความเสียวซ่านเกินจะบรรยาย
คนใจร้ายกระตุกยิ้ม เมื่อเห็นจีมินร้องลั่นครางออกมาไม่เป็นศัพท์
“ฮะ..ฮึก..ค..คุณ..ยุนกิ..ด..ได้โปรด...อ..อ...เอาออกไป...ฮึก..อ๊าาาา..คุณยุนกิ..”
สองมือเล็กสั่นระริกและสัญชาตญาณของจีมินทำให้พยายามจะดึงไอ้วัตถุนำสั่นประหลาดนั่นออกไปจากร่าง
ยุนกิที่ยืนมองอยู่ก็ไม่รอช้า
เขาจับข้อมือเล็กทั้งสองข้างของจีมินไว้ด้วยมือข้างเดียว
“ใครอนุญาตให้นายพยายามดึงมันออก!!” เขาตวาดลั่นทำเอาจีมินสะอึก
ยุนกิจัดการคล้องกุญแจมือกับข้อมือเล็กทั้งสองข้างของจีมิน
ก่อนจะใช้โซ่รั้งให้สองแขนเล็กลอยหวือขึ้นเหนือศีรษะ
เขาผูกโซ่เส้นหนากับคานเหล็กข้างบน
รั้งสูงเสียจนคนตัวเล็กต้องเปลี่ยนจากนั่งเป็นคุกเข่าอยู่บนเตียง
“อ๊าส์..ส..คุณยุนกิ ...ฮึก...ได้โปรด....” จีมินเสียวจนตัวแทบแตก
แต่ไม่มีคำว่าปราณีในหัวของยุนกิเลยแม้แต่น้อย เขาขึ้นไปยืนบนเตียง
ก่อนจะปลดกางเกงสแล็คเข้ารูปที่เขาสวมอยู่ออก เผยให้เห็นแก่นกายที่ตึงเคร่ง
บ่งบอกถึงอารมณ์เร่าร้อนของเขามันพุ่งพล่านเสียจนกูไม่กลับ
ท่ามกลางเสียงครางอ้อนวอนของดีวาล ยุนกิจับและบีบเข้าที่กรอบหน้าสวย
บังคับให้คนตัวเล็กเผยอปากออก ก่อนจะสอดตัวตนของเขา เข้ากับกลีบปากที่บวมเจ่อนั้น
“อุ่ก..อื้ออออออ..ฮึก......”
ยุนกิสอดมือเข้าไปใต้กลุ่มผมสีอ่อนของดีวาล เขาบังคับให้คนตัวเล็กใช้ปากปรนเปรอตัวตนของเขา
ดีวาลที่ไม่ชินกับการกระทำแบบนี้คนตัวเล็กขืนศีรษะของตนสุดฤทธิ์
เพี๊ยะ!
ยุนกิฟาดมือลงบนกรอบหน้าสวยจนขึ้นริ้วสีแดง “ดูดดื่มมันเข้าไป
ถ้าไม่อยากเจ็บตัว” เสียงสะอื้นของจีมิน ไม่ได้ทำให้เขารู้สึกสงสาร คนตัวเล็กอ้าปากเผยออีกครั้ง
เพื่อรอให้ยุนกิสอดใส่ตัวตนของเขาเข้ามา ยุนกิจับแก่นกายที่พองโตของเขา
ยัดเข้าที่กลีบปากอิ่มนั่นอีกครั้ง มันใหญ่เกินกว่าที่ริมฝีปากเล็กจะแบกรับ แต่จีมินก็ฝืนที่จะทำ
คราวนี้คนตัวเล็กตวัดเกลียวลิ้นของตนโลมเลียและดูดดุนมันทั้งน้ำตา
ความเสียวซ่านทางช่วงล่าง มันทำให้จีมินเริ่มมีอารมณ์ร่วม เขาดูดเม้มตัวตนของยุนกิอย่างหนักหน่วง
จนอีกฝ่ายครางต่ำในลำคอ
ยุนกิเผลอกระแทกตัวตนของเขาเข้าไปในปากของจีมิน จนร่างเล็กแทบจะสำลัก
แต่ก็ฝืนที่จะทำเป็นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น จีมินปรนเปรอต่อจนยุนกิสุดเกินจะต้านทาน
เขาปล่อยน้ำสีขาวขุ่น เลอะเต็มโพลงปากเล็กนั่น จีมินสำลัก แต่เขาไม่แคร์
“ฮะห์..อ่า...คุณยุนกิ...” ยุนกิย่อตัวลงนั่ง
เขาซุกหน้าลงบนแผงอกเล็กนั่นอีกครั้ง
ก่อนจะแตะปลายลิ้นโลมเลียยอดถันสีชมพูที่เต่งขึ้นมา ยุนกิดูดดุนมันราวกับเป็นลูกอมรสหวาน
เขากระหาย..กระหายราคะจากตัวจีมินดีวาลเหลือเกิน “จ..เจ็บ..ฮึก..คุณยุนกิ...อ๊าาาส์”
ยุนกิลูบไล้เนื้อตัวเปลือยเปล่าของดีวาล แม้ริมฝีปากของเขากำลังง่วนอยู่กับการซุกไซร้แผงอกและยอดถันของคนตัวเล็ก
แต่แล้วมือของเขาก็ไปสะดุดกับแก่นกายเล็กของดีวาลที่ตื่นตัวอย่างน่าสงสาร
ยุนกิผละใบหน้าของเขาออกมาช้อนสายตามองใบหน้าสวยที่ตอนนี้ชื้นไปด้วยเหงื่อ
และเปรอะไปด้วยน้ำคาวของเขา
“หึ..” เขาเค้นยิ้ม.. ปลุกปั่นได้ไม่ยากจริงๆเด็กคนนี้
คนร้ายกาจไม่รอช้า เขาปลดโซ่ที่ผูกกุญแจมือของร่างเล็กออก
ก่อนจะเหวี่ยงจีมินให้ล้มหงายไปกับผืนเตียง
ยุนกิจับหมับเข้าที่แก่นกายเล็กพลางกระตุกยิ้ม
เขาไม่ใจดีจะปรนเปรอให้เด็กคนนี้หรอก มือขาวซีดหยิบก้านพลาสติกขนาดเท่าไม้จิ้มฟัน
อุดปากทางแก่นกายเล็กเอาไว้ สร้างความอึดอัดให้กับดีวาล อีกทั้งยังใจร้าย
เขาเปิดลิ้นชักข้างเตียงหยิบไข่สั่นเบอร์เล็กออกมา ปะเทปติดกับตัวตนของดีวาล
คนตัวเล็กร้องลั่นอย่างทรมาน
เพราะช่วงล่างของตนติดอุปกรณ์นำสั่นไว้เยอะจนน่าอึดอัด
“อา...อา..คุณยุนกิ..ฮึก..ฮะห์...ด..ได้โปรด..” จีมินเกร็งไปทั้งร่าง
จุกไปหมดทั้งร่าง แต่ไม่มีท่าทีว่ามินยุนกิจะหยุด
เขาพลิกร่างเล็กให้อยู่ในท่าคลานสี่ขา ก่อนจะดึงดีลโด้ออกมาจากช่องทางสวาทพรวดเดียวให้คนตัวเล็กรู้สึกวาบหวิว
ยุนกิเหยียดยิ้มอีกครั้งก่อนจะแทรกตัวตนของเขาเข้าไปจนมิด
ทั้งๆที่ไวเบรตเตอร์ยังคงทำงานอยู่ในร่างเล็ก
“อ๊าาาาาาาาาาาาาาาาาห์...ฮ..ฮ..เจ็บ..ฮึก เจ็บ....”
เพราะขนาดของยุนกิมันใหญ่กว่าเจ้าดีลโด้เมื่อก่อนหน้า จีมินหวีดออกมาสุดเสียง
กลัดกลั้นความเสียวซ่านที่มันมาพร้อมๆกับความเจ็บปวด
ยุนกิสอบสะโพกของเขากระแทกอีกฝ่ายอย่างแรงโดยไม่รอให้คนตัวเล็กได้ปรับสภาพ
จีมินจิกทิ้งเตียงพลางโอดครวญด้วยความเจ็บ
แต่ในขณะเดียวกันร่างกายกลับเรียกร้องให้ตัวตนของมินยุนกิฝังเข้ามาลึกความนี้..
“ฮ่าห์ จีมิน...” ยุนกิฟาดผ่ามือลงบนแก้มก้นมนจนขึ้นริ้วสีแดง
เป็นจังหวะเดียวกับที่คนตัวเล็กเผลอกระตุกร่างตอดตัวตนของยุนกิ
เสียงกระทบกับของก้อนเนื้อดังแข่งกับเสียงครางระงมและเสียงของไวเบรตเตอร์ที่ทำงานไม่รู้จักหยุดหย่อน
เตียงผืนสีดำที่ร้างลาจากการใช้งานมาตลอดเวลาอันยาวนาน บัดนี้เปรอะไปด้วยน้ำคาวสีขาวขุ่นเต็มไปหมด
กลิ่นคาวในราคะตลบอบอวนไปทั่วห้อง
จีมินหอบหายใจพร่าเมื่อยุนกิดันตัวตนของเขาเข้ามาจนสุดโพรงร้อน
แล้วฉีดน้ำคาวสีขาวขุ่นท่วมล้นทะลัก ก่อนจะค่อยๆถอดถอนแก่นกายของเขาออกมา ครานี้ยุนกิเองก็ใจดีปลดวัตถุนำสั่นทุกอย่างบนตัวจีมิน
และปล่อยให้แก่นกายเล็กได้ปลดปล่อยอย่างอิสระ
ดีวาลรู้ว่าเกมระหว่างเขากับคนเป็นนายมันยังไม่จบแค่นี้
ยุนกิเปิดผ้าลื่นสีดำที่คาดปิดตาเขาอยู่ออก
ให้คนตัวเล็กปรับโฟกัสแล้วมองไปรอบๆห้อง แสงไฟสลัวเมื่อก่อนหน้าที่เข้ามา
ตอนนี้มันสว่างจ้าพอจะเห็นทุกอย่างในห้อง จีมินกลืนน้ำลายลงคออย่างหวาดกลัว
เครื่องทรมานร่างกายมากมายอยู่ในห้องแห่งนี้ ล้วนเป็นสีดำทั้งหมด
คนตัวเล็กช้อนสายตามองคนเป็นนายที่ปลดปลายโซ่เชื่อกับปลอกคอซึ่งคล้องกับหัวเตียงเหล็กนั่นออก
ยุนกิกระตุกโซ่เล็กน้อย
ในคนตัวเล็กค่อยๆลุกเดินตามไปยังเครื่องทารุณอย่างหนึ่งตรงมุมห้อง
“ร้องออกมาให้สุดเสียงนะปาร์คจีมิน”
คนตัวเล็กหัวใจสั่นพร่า เมื่อเก้าอี้ที่มินยุนกิพาเขามานั่ง
มันไม่ใช่เก้าอี้ธรรมดา แต่เป็นเก้าอี้เรียกเสียงกรีดร้องอย่างทรมานจากเขา...
-SKYGDRGN-
#เวอร์จินดีวาล
กลับไปที่หน้าเด็กดีด้วยนะคะทุกคน
